Po upływie „dni oczyszczenia”, Maryja i Józef przynieśli Bożę Dziecię do świątyni w Jerozolimie.

 Jezusa jako  pierworodnego  Syna,  zgodnie z „Prawem Pańskim”   poświęcili  Bogu. Aby wypełnić kolejne nakazy Prawa, na tę okoliczność,   złożyli w ofierze dwa młode gołębie.

Wchodząc do świątyni spotkali  starca  Symeona, mędrca, który od wielu lat oczekiwał na spotkanie z Mesjaszem. W maleńkim Jezusie rozpoznał Zbawiciela – Syna Bożego.

Na widok Pana niesionego z radością przez Maryję, której towarzyszył św. Józef, w sercu Symeona zrodziła się niewypowiedziana radość człowieka, który doświadcza duchowej pełni, że oto spełniają się wszystkie Obietnice dane narodowi wybranemu przez Boga.

Symeon długo rozważał zapowiedzi proroków dotyczące nadejścia Mesjasza Pańskiego. Należy przypuszczać, że jako bardzo pobożny Żyd, mógł znać Księgę Izajasza, w której czytał o cierpiącym Słudze Jahwe, dlatego udzielając błogosławieństwa Maryi mówił, „Twoją duszę  miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2, 35).

Symeon w najważniejszym spotkaniu swojego życia, które było spotkaniem z samym Bogiem, wołał w duchowym uniesieniu: „Teraz o Władco pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twojego, Izraela” (Łk 2, 29-32).

Mówiąc do Maryi, że Jej Syn przeznaczony jest na „powstanie”  wielu w Izraelu, zapowiadał  tym samym tajemnicę zmartwychwstania ciał, w której miał nadzieję uczestniczyć.

Symeon cieszył się, że jego oczy ujrzały zbawienie i w jednym okamgnieniu rozświetliły się wszystkie wydarzenia jego życia, które całkowicie oddane było modlitwie i służbie Pana. Symeon dziękował  Bogu, że pozwolił  mu jeszcze oglądać dzieło stworzenia. Czekał na Jezusa, obiecanego Mesjasza w świątyni, miejscu zamieszkiwania Boga. Był pewny, że tam może z Nim rozmawiać i cieszyć się Jego Obecnością.

W wydarzeniu opisanym wyżej uczestniczyła również prorokini Anna. Pochodziła z pokolenia Asera. Imię Jej oznacza „łaskę Bożą rozlaną w człowieku”.

 Była kobietą szczęśliwą, pobłogosławioną przez Boga, napełnioną radością i pokojem. Została obdarzona szczególną intuicją i wyczuleniem na słowo Boga.

Anna Jako prorokini często przebywała na terenie świątyni. Spędzała tam wiele czasu modląc się i poszcząc. Post dla Anny był stałą praktyką, którą łączyła z modlitwą, miłością i przebywaniem w bliskości Boga. Anna podobnie jak Symeon natchniona Duchem Świętym przyszła do świątyni, gdy Maryja z Józefem wnosili do niej Jezusa. Odtąd stała się gorliwą „prorokinią” Jezusa. Chwaliła i sławiła Boga, opowiadała wszystkim o Jezusie.

Anna była wdową. Świadomie zrezygnowała z ponownego wyjścia za mąż, by służyć Bogu. Mimo podeszłego wieku, była przepełniona radością, wdzięcznością, pokojem i pogodą ducha.

Czas starości jest dojrzewaniem mądrości. Ludzie starzy mogą wiele nauczyć, ubogacić, podzielić się życiowym doświadczeniem. Stają się wówczas mentorami  i wychowawcami młodych. Gdy aktywność nie pozwala na działania twórcze, mogą jak Anna modlić się dniem i nocą, ofiarując modlitwy, chorobę i cierpienie za innych. Współpracują wówczas w cichości z Jezusem w zbawieniu świata.

Anna Rudnicka