Imię Jeremiasz oznacza „Jahwe, podnieś z upadku” lub „Jahwe dźwiga – Jahwe podnosi, wywyższa”. Urodził się w Anatot, w ziemi królestwa Judy . Choć pochodził ze szlachetnego, kapłańskiego rodu, wiódł życie ubogie. Nigdy nie był kapłanem. Zaliczany jest do jednego z proroków większych Starego Testamentu. Z racji swojego młodego wieku, obawiał się przyjęcia misji, jaką mu Bóg powierzył. W dialogu na wymówki młodzieńca, Bóg odpowiedział «Nie mów: „Jestem młodzieńcem”, gdyż pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz mówił, cokolwiek tobie polecę (Jr 1,7).
Jego misyjna działalność nie była „usłana różami”. W swojej służbie prorockiej miał wielu przeciwników, którzy nie mogli się zgodzić z jego orędziem. Oprócz głębokiej ufności w cichy głos Słowa, nic nie mógł zaoferować swoim słuchaczom. Nie miał daru czynienia cudów, nie mógł też karać tych, którzy go nie słuchali. Użalał się nad swoim losem, ale nie zapominał, kto go powołał na proroka i wykonawcę Bożego Przekazu.
Głównym zadaniem działalności Jeremiasza było przestrzeganie ludności Judei przed nieszczęściem, jeśli nie wróci do Boga. Judejczycy jednak proroka nie wysłuchali, czego konsekwencją było zdobycie Jerozolimy przez Babilończyków, zniszczenie świątyni i uprowadzenie Żydów do wieloletniej niewoli: „I sprawię, że zamilknie u nich głos radości i głos wesela, głos oblubieńca i głos oblubienicy, ustanie turkot żaren i blask pochodni. I cała ta ziemia stanie się rumowiskiem i pustkowiem, i narody te będą poddane królowi babilońskiemu, siedemdziesiąt lat. A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla babilońskiego i ów naród za ich winę – mówi Pan – i kraj Chaldejczyków i obrócę go w wieczną pustynię” (Jr25, 10-12).
Jeremiasz czuł się samotny, słaby, oszukany , wykorzystany i poniżony. Nie rozumieli go sąsiedzi, przyjaciele. Był pośmiewiskiem wszystkich. Jego wypowiedzi działały na lud w Judzie, jak słowa Jezusa na faryzeuszy, zdecydowanych już po pierwszych cudach aby pozbawić go życia. Ludzie oburzali się na Jeremiasza, zamierzali go zabić, aby nie gasił ducha narodu, nie szargał i nie zniesławiał rzekomo ich dobrego imienia. Znalazł się w tym momencie bez wyjścia. Jedyną i najpewniejszą ucieczką dla niego była modlitwa. Modlił się jasno i wyraźnie, wiedząc, że karę sprawiedliwie wymierzy Bóg. W jego słowach odbija się wielkie cierpienie człowieka, który czuje się odrzucony, rozpaczliwie samotny, ale mimo wszystko pozostał wierny. Jeremiasz pomimo porób i doświadczeń kochał i pochłaniał Boże Słowo, które go umacniało.
Żydzi odrzucali Jeremiasza jako proroka, bo podobnie jak później Jezus budził w swoich rodakach wyrzuty sumienia.
Bezbożni widzieli w Jezusie realne zagrożenie, bo Jego postawa ujawniała ich nieprawość. „Sprawiedliwy” był solą w oku występnych. Nie chcieli mieć Go w swoim otoczeniu, ponieważ Jego zachowanie kontrastowało z ich nieprawością. Łatwiej było wyeliminować takiego człowieka, niż zmienić swoje życie. Sprawiedliwy nie tylko jest tym, kto w każdych warunkach pozostaje wiernym Bogu, ale i nie zasługuje na nienawiść innych.
Prorok Jeremiasz przyjmował cierpienie z pokorą: „Ja zaś jak potulny baranek, którego prowadzą na zabicie, nie wiedziałem, że powzięli przeciw mnie zgubne plany: zniszczmy drzewo wraz z jego mocą, zgładźmy go z ziemi żyjących, a jego imienia niech już nikt nie wspomina ! „( Jr11,19).
Ofiarą przebłagalną za Izrael i każdego z nas był „Baranek Boży „ – Jezus Chrystus.

Anna Rudnicka