Prorok to osoba, będąca w kontakcie z Bogiem, której zadaniem jest objawić wolę Bożą wobec ludzi, zapowiadać nadejście Mesjasza lub przewidywać przyszłe wydarzenia.
Eliasz jest jedną z najbardziej znanych postaci Starego Testamentu. Imię to oznacza „Jahwe jest moim Bogiem”, co okazało się życiowym programem tego proroka. Żył w IX wieku przed Chrystusem, za panowania niejakiego króla Achaba. Król ten był złym człowiekiem, wziął za żonę kobietę z innego plemienia – Izebel z Sydonu, która przyniosła ze sobą wiarę w innych bogów. Jako Kananejka była wyznawczynią Baala i Asztarte. To spowodowało chaos i zagubienie wielu Żydów. Bogu nie podobało się, że Żydzi oddawali cześć Baalowi, bogu płodności, burzy i deszczu.
Przeciwko kultowi bożka występuje Eliasz ze Słowem, które zamyka niebo obwieszczając suszę. „Słowo”, które ma moc, jest jedynym orężem, jakie ma prorok. Eliasz wypowiedział wojnę Baalowi. Nie będzie deszczu przez kolejne trzy lata, co oznacza głód, brak plonów, kłopoty Achaba i Izebel.
Prorok stał się ich wrogiem „numer 1”, musi uciekać na pustynię, do potoku Kerit. Bóg obiecuje, że będzie go karmił. Eliasz pije wodę ze strumienia, kruki przynoszą mu chleb rano, a mięso wieczorem. Spędza tam 3 lata.
Po usłyszeniu kolejnych słów od Boga, Idź!, udaje się do Sarepty Sydońskiej, tam spotyka wdowę, u której zamieszkał. Prosi ją o kubek wody i kawałek placka. Biedna wdowa dzieli się ostatkiem żywności, za co spotyka ją błogosławieństwo. Dzban z wodą i karafka z oliwą nie wyczerpują się.
Sarepta Sydońska słynęła kiedyś z eksportu zboża w różne rejony Basenu Morza Śródziemnego, teraz to miejsce oddane Baalowi, skutecznie zostało przyblokowane przez Boga Jahwe.
Po pewnym czasie syn wdowy zaczyna chorować i umiera. Eliasz po modlitwie wysłuchanej przez Boga wskrzesza umarłego. Wdowa orientuje się, że ma do czynienia z „Mężem Bożym”, który ratuje ich przed śmiercią głodową, wskrzesza nieżyjącego syna, przywraca radość jej oczu.
W kolejnych słowach, Bóg wysyła Eliasza do Achaba, by oznajmić, że spadnie deszcz.
Achab wyrusza w tym czasie w głąb kraju w poszukiwaniu wody i pastwisk dla bydła. W swojej wędrówce, Eliasz spotyka dawnego znajomego Obadiasza, który obawia się, że spotkanie z Eliaszem przyniesie mu nieszczęście.
Następnie dochodzi do spotkania Eliasza z Achabem.
Zanim spadnie deszcz, Eliasz proponuje Achabowi, by zgromadził 450 proroków Baala i tyle samo proroków Asztarte na górze Karmel. Tam zebrał się lud, prorocy pogańscy i jeden prorok Jahwe. Eliasz staje przed swoim ludem, przed tymi, którzy zdradzili Boga, zadaje im pytanie, komu chcą służyć?.
Żeby mieli jasność, każe przyprowadzić dwa młode cielce, które mają być złożone w ofierze. Jednego złożą w ofierze prorocy Baala, drugiego złoży sam Eliasz. Prorocy Baala przygotowali ofiarę, rozpoczęli swoje modlitwy, tańce. Mija czas, kolejne godziny, robi się już wieczór. Eliasz szydzi, gdzie jest ten Baal ? Nie pojawił się, by przyjąć ofiarę.
Kiedy przyszedł czas składania ofiary przez Eliasza, odbudowuje on rozbity wcześniej ołtarz, ustawia 12 kamieni symbolizujących pokolenia Izraela, przygotowuje ofiarę i rozpoczyna pokorną modlitwę za lud, żeby poznali , że Pan jest ich Bogiem i przemienia ich serca.
Po wypowiedzeniu tych słów przez Eliasza, natychmiast spada ogień z nieba i pochłania ofiarę, pomimo, że ten cielec i ołtarz był obficie polewany wodą.
Dla proroków Baala i Asztarte oznacza to kres. Lud, który był świadkiem tego wydarzenia odwraca się od proroków Izebel, jej przyjaciół i zaczyna ich ścigać na polecenie Eliasza i mordować. To jest wielka, potworna rzeź, rodzaj gniewu i sprzeciwu wobec kłamstwa bożków.
Na górze Karmel, Eliasz stoczył duchowy pojedynek z kapłanami bożka Baala, zwyciężając w Imię Boga Jahwe.
Eliasz , który przeżył chwile sukcesu, teraz jest w absolutnej depresji. Znowu wraca na pustynię Beer Szeby , siada pod drzewem i mówi Bogu, że ma już dość. Wie, że Izebel wydała na niego wyrok śmierci. Nie chce się podnieść, żeby walczyć.
Kiedy Eliasz siedzi pod krzakiem, trąca go anioł, który mówi „wstań, jedz i pij”, daje mu dzbanek wody, jedzenie. Powtarza się to przez trzy dni. Eliasz po raz kolejny słyszy słowo idź ! Bóg każe mu iść przez pustynię 40 dni i 40 nocy do Bożej Góry Horeb, inaczej góra Synaj , na której Mojżesz otrzymał tablice z Dekalogiem. Eliasz powtarza drogę Narodu Wybranego. Kiedy znajdzie się na tej górze, zatrzyma się w jaskini. Tam słyszy pytanie, „co ty tu robisz Eliaszu ?” Jest on świadkiem potężnej wichury, ale Boga w tym nie było, w trzęsieniu ziemi Boga też nie było, i w płomieniach ognia nie było Boga . Wreszcie zdumiony Eliasz słyszy szmer łagodnego powiewu – tekst biblijny mówi „ w tym był Pan Bóg”.
Kolejnym zadanie Eliasza jest: namaścić nowego króla, oraz swojego następcę, którym został Elizeusz.
Uczeń Eliasza zasmucił się wieścią o szybkim odejściu mistrza, nie opuścił go w wędrówce do Bethel i Jerycho. Przeszli między rozstąpionymi wodami Jordanu, lecz wkrótce „wóz ognisty wraz z rumakami ognistymi rozdzielił obydwu; a Eliasz wśród wichru wstąpił do niebios”. Elizeusz powtórzył gest swojego nauczyciela – uderzeniem płaszcza w wodę, rzeka rozstąpiła się i przeszedł środkiem. Pięćdziesięciu dzielnych ludzi, którzy widzieli to wydarzenie, oświadczyli, że „Duch Eliasza spoczął na Elizeuszu”.
Opisane wyżej wydarzenia z życia Eliasza, zaczerpnięto z „Pierwszej i Drugiej Księgi Królewskiej Starego Testamentu”.
Eliasz jest bardzo często wspominany w Nowym Testamencie. Kapłani i Synowie Lewiego mówili Janowi Chrzcicielowi, „czemuż tedy chrzcisz, jeśli ty nie jesteś Chrystus, ani Eliasz, ani prorok”?
Według ewangelistów Mateusza i Łukasza, Jan Chrzciciel odzwierciedla posłanie proroka Eliasza; „życie w puszczy, przebywanie na pustyni, nawet te same włosienne szaty i skórzany pas dookoła bioder”.
Każda nadzwyczajna postać, jaka zjawiała się w dziejach, w pewnym stopniu posiadała nawyki i cechy Eliasza. Jan Chrzciciel na równi ze swoim pokojowo nastawionym Następcą został obwieszczony Eliaszem. Jego pojawienie się podczas Przemienienia na górze Tabor nie zaskoczyło uczniów.
By poznać lepiej postać proroka Eliasza, sięgnijmy do tekstu Pisma Świętego.
Anna Rudnicka