Sobotnie wieczorne czuwanie młodzieży wspólnie z papieżem rozpoczęło się od przejmującego misterium światła, tańca, śpiewu, modlitwy, a przede wszystkim świadectw ludzi młodych z wielu stron świata. Wcześniej, tuż po przyjeździe papież przeszedł z kilkoma przedstawicielami młodzieży z pięciu kontynentów po bramą miłosierdzia. Po przejściu do ołtarza młodzi zasiedli u stóp ojca świętego jakoby na podobieństwo zasłuchanej ewangelicznej Marty.

Ołtarz na Campus Misericordiae w Brzegach koło Wieliczki staje się wielką sceną dla swoistej liturgii – inscenizacji pt. „Droga do Jezusa”. Na scenę kolejno wychodzą młodzi tancerze przedstawiający problemy dzisiejszego świata: osobisty grzech, cierpienia i wojny, samotność i brak zrozumienia, uwikłanie w nałogi. Przejmujące są świadectwa, tych którzy na sobie doznali wielkiego miłosierdzia.

Dziennikarka z Łodzi opowiadała o swoim beznadziejnym życiu, o wielkim pragnieniu wyspowiadania się, o panicznym strachu przed tym. Gdy kończy wyznanie słyszy od księdza: „To była piękna spowiedź”. Wspomina, że wychodziła z kościoła zmęczona jak po walce, ale szczęśliwa, bo zwyciężyła.

Syryjka z Aleppo, które od wielu miesięcy jest nękane bombardowaniami, opowiada o swoim zaangażowaniu w pomoc poszkodowanym, o przyjaciołach, którzy wyszli i już nie wrócili, o sensie życia i miłości do Chrystusa. Prosi o modlitwę za ich piękny kraj.

34-latek z Paragwaju opowiada o swoim pragnieniu wolności, które odnalazł w … narkotykach. Zażywał je przez 16 lat. Dopuścił się kilku przestępstw, wylądował w więzieniu. Wszystko zaczęło się odmieniać, gdy ksiądz – znajomy rodziny, zaprosił go do pracy w ośrodku dla narkomanów, gdy stał się odpowiedzialny za innych.

Na umownej scenie pojawiają kolejne sekwencje taneczne. Obok młodych, którzy funkcjonują na skraju życia i śmierci są też i ci odizolowani przez świat wirtualny komórek, tabletów, gier. Są nieobecni. Do nich wychodzi z nadzieją i wiarą postać św. Faustyny zagrana na scenie przez młodą tancerkę.

Przywołana jest również scena zamachu na papieża Jana Pawła II oraz jego spotkanie w więzieniu  z niedoszłym zabójcą i przebaczenie.

Po każdym z tych przystanków na „drodze do Jezusa”, powtarza się jedna, nieustanna odpowiedź wyśpiewana przez chór: „Jezu, ufam Tobie”.

Kończy się przepiękne misterium. Papież podejmuje pytanie o miłosierdzie w dzisiejszym świecie. Nawiązuje do wyrażonych świadectw, które mogą być dla nas bardzo odległe tak, jak informacja medialna i jest to bardzo wygodne, komfortowa sytuacja, którą nazywa życiem na wygodnej kanapie. Czy chcecie być „młodzi kanapowi”? (Warto przypomnieć, że papież przemawiał po włosku, ale te słowa wypowiedział w języku polskim. Dlaczego właśnie Polakom zadał to pytanie? Czy to coś znaczy?) Kanapa – symbolizuje szczęście – jest prawdopodobnie cichym paraliżem, który może nas zniszczyć najbardziej… „Sądzimy, że aby być szczęśliwymi, potrzebujemy… kanapy – że potrzebujemy jej by dała nam komfort i przyjemność.” Papież podkreślił, że wybierając wygodę tracimy nasze największe dobro, czyli wolność. Przestrzegł, przed życiem w uśpieniu, narkotycznym odurzeniu i otępieniu.

„Przyjaciele, Jezus jest Panem ryzyka, tego wychodzenia zawsze poza. Jezus nie jest Panem komfortu, bezpieczeństwa i wygody”

Mówił też o butach, które należy założyć i ruszyć do czynu. „Aby pójść za Jezusem, trzeba mieć trochę odwagi, trzeba zdecydować się na zamianę kanapy na parę butów (najlepiej wyczynowych), które pomogą chodzić po drogach, o jakich nigdy nam się nie śniło”

Po tych rozważaniach rozpoczęła się Adoracja Najświętszego Sakramentu, a podczas niej śpiewana w pięciu językach Koronka do Bożego Miłosierdzia. Na koniec ojciec święty pobłogosławił zebranych Ciałem Chrystusa. Papież odjechał do Krakowa, a w Brzegach rozpoczął się koncert uwielbienia, w którym swoją rolę odegrali między innymi siostra Cristina Scuccia, zwyciężczyni programu The Voice of Italy i Krzysztof Iwaneczko, laureat The Voice of Poland.