Dziś, 18 maja, mija 100. rocznica urodzin Karola Wojtyły, od 16 października 1978 r. – papieża Jana Pawła II. Wkrótce po śmierci został on ogłoszony błogosławionym, a następnie Świętym Kościoła katolickiego.

Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w miasteczku Wadowice, niedaleko Krakowa jako drugie z trójki dzieci Karola i Emilii Kaczorowskiej.

Mama przyszłego papieża, Emilia Wojtyła (z domu Kaczorowska) zajmowała się domem dorabiając jako szwaczka. Ojciec Karol Wojtyła, służył w armii cesarza Franciszka Józefa, a po odzyskaniu przez Polskę Niepodległości w 1918 r. został urzędnikiem Powiatowej Komendy Uzupełnień w Wadowicach, będąc oficerem tamtejszego 12 Pułku Piechoty.

Karol bardzo wcześnie stracił  swoich najbliższych. Miał niespełna 9 lat kiedy umarła mu mama, Emilia Wojtyła z d. Kaczorowska (miała 45 lat). Trzy lata później zmarł jego starszy o 14 lat brat Edmund.

W 1948 roku był przez pół roku wikarym w wiejskiej parafii w Niegowici.

Pasjonował się literaturą piękną i teatrem, a gdy jako kapłan pracował  w Krakowie, wiele uwagi poświęcał studentom, których otaczał szczególną opieką duszpasterską. Od 1954 r. pracował jako profesor akademicki na KUL-u i  na obozie kajakowym na Mazurach z grupą studentów z tej uczelni  dostał nominację papieską – 4 lipca 1958 r. na biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej. Sakrę przyjął 28 września tegoż roku z rąk ówczesnego administratora apostolskiego w Krakowie abp Eugeniusza Baziaka. Gdy ten  zmarł 15 czerwca 1962 r. w Warszawie, kapituła krakowska wybrała wikariuszem kapitulnym (tymczasowym rządcą) archidiecezji  bp. Wojtyłę.

Paweł VI potwierdził tę decyzję, mianując oficjalnie 13 stycznia 1964 r. niespełna 44-letniego hierarchę arcybiskupem metropolitą krakowskim. Ten sam papież powołał go w skład Kolegium Kardynalskiego 26 czerwca 1967 roku.

Jako pasterz Kościoła krakowskiego kard. Wojtyła interesował się swoją archidiecezją, wizytując parafie, zwołując synod itp., nie zaprzestając przy tym działalności naukowo-dydaktycznej. Jako profesor KUL-u, brał  czynny udział we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II.

Zwołał dwa Synody: w 1972 r. Synod Archidiecezji Krakowskiej, a rok później Synod Metropolii Krakowskiej. Obydwa zamknął już jako papież, podczas wizyt w Ojczyźnie w 1979 i 1983 r.

W 1978 roku 16 października  na konklawe w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie 111 zgromadzonych tam kardynałów wybrało 58,5-letniego arcybiskupa krakowskiego 264. Biskupem Rzymu. Był pierwszym od 1523 r. Polakiem i Słowianinem. Od tamtego czasu trwał najdłuższy w XX wieku i trzeci w historii (łącznie ze św. Piotrem, którego lata rządów w Kościele nie są jednak dokładnie znane) pontyfikat.

Pontyfikat Jana Pawła II był najbardziej rekordowym, i to pod wieloma względami, np. pod względem liczby podróży zagranicznych – 104 i odwiedzonych podczas nich krajów – 129, przemierzonych kilometrów – prawie 1,3 mln, przeprowadzonych beatyfikacji – 148 i kanonizacji – 51 oraz ogłoszonych podczas nich błogosławionych – 1343 i świętych – 482. Ogłosił 14 encyklik, czyli najwyższej rangi urzędowych dokumentów, jakie papieże kierują do całego Kościoła. Pierwszą zatytułowaną “Redemptor hominis” papież Wojtyła podpisał 4 marca 1979 r.; ostatnią “Ecclesia de Eucharistia” – 17 kwietnia 2003 r.

 13 maja 2005 r. ogłoszono decyzję nowego papieża, Benedykta XVI, by w przypadku Jana Pawła II odstąpić od wymaganego przez przepisy kościelne okresu 5 lat od śmierci danej osoby i rozpocząć jego proces beatyfikacyjny. Bardzo szybko wszczęto proces beatyfikacyjny jak i czas jego trwania – niespełna dwa lata od jego otwarcia.